15 κλασικά έργα τέχνης που είναι πολύ πιο ερωτικά από όσο θυμάστε

Πριν από λίγες μέρες είχαμε θαυμάσει το πρώτο μέρος του αφιερώματος στην ερωτική κλασική τέχνη, με επτά θρυλικούς πίνακες απερίγραπτου αισθησιασμού, υπονοούμενων και, φυσικά, σεξουαλικότητας.
Σήμερα ήρθε η ώρα να δούμε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, που κλείνει με το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα κλασικής τέχνης που δε φοβήθηκε την ερωτική πλευρά της.

Miyagawa Isshō, «Spring Pastimes»

Δημιουργημένο το 1750, αυτό το έργο απεικονίζει την κρυφή συνάντηση δύο ανδρών -ο ένας φαίνεται να είναι σαμουράι και ο άλλος ηθοποιός του θεάτρου kabuki, με το δεύτερο να έχει πάρει τον σεξουαλικό ρόλο της γυναίκας.
Édouard Manet, «Olympia»

Σας θυμίζει κάτι; Ο πίνακας του 1863 του Μανέ είναι βασισμένος στην «Αφροδίτη» του Τιτσιάνο και την «Γυμνή Μάχα» του Γκόγια. Σύμφωνα με καταγραφές του συγγραφέα Antonin Proust, ο πίνακας αυτός της ιερόδουλης ήταν τόσο σκανδαλώδης που «οι προφυλάξεις που έλαβε η διοίκηση (του μουσείου) ήταν το μόνο που τον έσωσε από την καταστροφή», όταν έκανε πρεμιέρα στην έκθεση.
Jean-Honoré Fragonard, «The Swing»

Αυτό το ροκοκό αριστούργημα του 1767 είναι γεμάτο με συμβολισμούς, το σύνολο των οποίων επικεντρώνεται στην εξωσυζυγική σχέση μιας νεαρής γυναίκας. Βλέπετε τον άντρα που κρύβεται στους θάμνους στην αριστερή πλευρά του καμβά; Όχι μόνο βρίσκεται στο σημείο που θα πέσει -σκόπιμα- το παπούτσι, αλλά ταυτόχρονα έχει μια αποκαλυπτική θέα μέσα στο φόρεμα της γυναίκας. Ερωτικό; Ίσως. Ενοχλητικά ανατριχιαστικό υπονοούμενο του 18ου αιώνα; Σίγουρα.
Pablo Picasso, «Les Demoiselles d'Avignon (The Young Ladies of Avignon)»

Το διάσημο πριμιτιβιστικό έργο του Πικάσο απεικονίζει πέντε γυμνές πόρνες που, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, φέρεται να είναι από έναν οίκο ανοχής στη Βαρκελώνη. Οι αντισυμβατικές γυναικείες μορφές τους και τα αμείλικτα βλέμματά τους, κάνουν αυτό τον πίνακα μια πρώτο-κυβιστική εκδοχή της ερωτικής τέχνης.
Egon Schiele, «Friendship»

Παρά τον τίτλο του, υπάρχει μια υποβόσκουσα αίσθηση σεξουαλικότητας σε αυτό το έργο του Schiele, που απεικονίζει δύο γυμνά άτομα να αγκαλιάζονται, χρησιμοποιώντας τις χαρακτηριστικές στρεβλές γραμμές και μορφές του σπουδαίου Αυστριακού ζωγράφου.
Diego Velázquez, «Rokeby Venus»

Ο πίνακας αυτός του Βελάσκεθ δείχνει μια γυναίκα να αντλεί ευχαρίστηση από την εικόνα του δικού της γυμνού εαυτού. Για ένα έργο που δημιουργήθηκε μεταξύ 1647 και 1651 -δηλαδή μια χρονική περίοδο που χαρακτηριζόταν από την περιφρόνηση του ισπανικού κοινού απέναντι στα γυμνά σώματα στην τέχνη- ο πίνακας αυτός κατατάσσεται στην «πρόστυχη» πλευρά της τότε κοινωνίας. (Σε περίπτωση που αναρωτιέστε: Ο Τιτσιάνο και ο Ρούμπενς έκαναν, επίσης, τις δικές τους εκδοχές της Αφροδίτης που κοιτάζεται στον καθρέφτη).
Gustave Courbet, «L'Origine du monde (The Origin of the World)»

Ο πίνακας του Courbet ονομάζεται «Η Προέλευση του Κόσμου». Χρειάζεται, πραγματικά, να πούμε κάτι άλλο;