Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...

Η Ευρωζώνη αναμένεται να παρουσιάσει ισχνούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2016, με πολλαπλές αβεβαιότητες που σχετίζονται με τις γενικότερες γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, ενώ το μεταναστευτικό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απρόβλεπτο παράγοντα.

Της Εφης Τριήρη

Η ελπίδα είναι πάντοτε επαναστατική επειδή αυτή αρνείται να αποδεχθεί ότι το παρόν είναι αμετάβλητο» είχε πει ο Ιταλός λόγιος Κλαούντιο Μάγκρις. Και είναι σωστό. Γιατί στη σημερινή δυσχερή, αβέβαιη και γεμάτη προκλήσεις οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική πραγματικότητα, μόνο η ελπίδα έχει απομείνει στους λαούς ολόκληρου του κόσμου.



Το 2015 αφήνει τον πλανήτη σε οριακό σημείο, με το διεθνές πολιτικό σύστημα να μοιάζει με ασθενή ευάλωτο σε οποιοδήποτε αρνητικό σοκ, με εμφανείς τις πληγές της τρομοκρατίας και της στασιμότητας. Αυτή η παγκοσμιοποίηση στην πολιτική, στην οικονομία, στο εμπόριο, γίνεται τώρα αισθητή και στην ανησυχία.
Η Ευρωζώνη αναμένεται να παρουσιάσει ισχνούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2016, με πολλαπλές αβεβαιότητες που σχετίζονται με τις γενικότερες γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, ενώ το μεταναστευτικό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απρόβλεπτο παράγοντα. Τη στιγμή που οι ελλείψεις και τα κενά του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος παραμένουν πολλά, καθώς ακόμη, τόσα χρόνια μετά, δεν υπάρχουν οι βασικές οικονομικές εξασφαλίσεις.
Η Ιαπωνία αρχίζει να χάνει την πίστη ότι τα Αμπενόμικς μπορούν πραγματικά να βγάλουν τη χώρα από τον κύκλο χρέους και αποπληθωρισμού, η Κίνα επιβραδύνεται, οι ΗΠΑ εγκαινιάζουν ένα νέο κύκλο νομισματικής πολιτικής, με αβέβαιες προεκτάσεις για τις αναδυόμενες, η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να καταρρέει, η πολιτική αβεβαιότητα συνεχίζεται στον Ευρωπαϊκό Νότο και το γεωπολιτικό παιχνίδι στη σκακιέρα των μεγάλων δυνάμεων καλά κρατεί. Και μέσα σε όλα αυτά, το πλουσιότερο 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περισσότερο από το 45% του παγκόσμιου πλούτου.
Οι μέχρι τώρα πολιτικές απέτυχαν παταγωδώς, φέρνοντας ανεργία, φτώχεια, απαξίωση, αβεβαιότητα, αλλά ταυτοχρόνως -και εδώ ακριβώς κρύβεται η ελπίδα- μία ανάγκη αυτοτοποθέτησης του ανθρώπου, μία ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τον ρόλο μας βαθύτερα, γιατί σήμερα «ο πόνος είναι των άλλων», αλλά αύριο «θα γίνει και δικός μας». Εάν, λοιπόν, έχει μείνει λίγη ελπίδα... οι άνθρωποι, οι πολίτες, οι λαοί θα πρέπει να την αναζητήσουν σε ένα άλλο σύστημα συνύπαρξης, να καταλάβουν ότι δεν είναι απλοί θεατές των δρώμενων μιας πολιτείας και ότι μπορεί να γίνουν οι «ορίζοντες», αυτοί που ορίζουν και θέτουν τα όρια.
Δεν είναι ευχολόγιο, είναι επιδίωξη και για να μπορέσει να γίνει αυτό οι άνθρωποι θα πρέπει να μάθουν να μοιράζονται όχι μόνο τα αγαθά, αλλά και τον εαυτό τους. Να συζεύξουν το «εγώ» με το «εσύ» και μέσα από τον δύσκολο δρόμο της εξέλιξης να τολμήσουν να δοκιμάζουν και να απορρίπτουν, έως ότου βρουν αυτό που τους αξίζει...

www.naftemporiki.gr