Brexit, η αγγλική επανάσταση

 

Του Thomas De Waal

Ο αγγλικός ερυθρός σταυρός του Αγίου Γεωργίου είναι σε όλες τις σημαίες που ανεμίζουν στα σπίτια και στα αυτοκίνητα σε όλη την Αγγλία.

Ασφαλώς, πρώτα από όλα αυτό αφορά το ποδόσφαιρο. Η Αγγλία συμμετέχει στο Euro 2016 στη Γαλλία μαζί με άλλα δύο βρετανικά έθνη, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία, επομένως ένας Άγγλος οπαδός δεν μπορεί να κρατά μια σημαία Union Jack.

Αλλά είναι περισσότερο από αυτό. Οι κόκκινοι σταυροί είναι πλέον πανταχού παρόντες στις πόλεις και στα χωριά της Αγγλίας που είναι περισσότερο παθιασμένα για να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου στις 23 Ιουνίου. Και εάν δεν πήραμε αυτό το μήνυμα, την προηγούμενη εβδομάδα στη Μασσαλία οι Άγγλοι φίλαθλοι που συγκρούονταν με τους αστυνομικούς, τραγουδούσαν "Fuck off Europe, we’re all voting out".

Η μεγαλύτερη έλξη που ασκεί το Brexit στο λαό είναι με την κραυγή "Πάρτε πίσω τον έλεγχο". Η ΕΕ και οι Βρυξέλλες θεωρούνται ως μέρος ενός κύματος παγκοσμιοποίησης που ένας απλός ψηφοφόρος δεν μπορεί να ελέγξει.

Η συμμαχία υπέρ της Εξόδου είναι μια συμμαχία εκείνων που θα αναλάμβαναν τον έλεγχο. Αποτελείται από τρία διαφορετικά είδη αναγνωστών εφημερίδων: εκείνοι που διαβάζουν την Sun, την Daily Mail και την Daily Telegraph. Οι αναγνώστες της Sun είναι η εργατική τάξη, θυμωμένοι για τους στάσιμους μισθούς και την μείωση των οικονομικών ευκαιριών. Πολλοί από αυτούς είναι υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος. Απολαμβάνουν το ότι έχουν την ευκαιρία να υψώσουν το δάχτυλο στην ηγεσία του δικού τους κόμματος και σε όλο το βρετανικό κατεστημένο. Εάν η πολιτική τάξη και οι ειδικοί λένε ψηφίστε υπέρ της παραμονής, είναι ένας παραπάνω λόγος να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου.

Στο editorial της υπέρ της εξόδου, η Sun βρυχήθηκε: "Το υπουργείο Οικονομικών, η Τράπεζα της Αγγλίας, το ΔΝΤ και οι παγκόσμιοι ηγέτες έχουν "συμβουλευτεί" από την κυβέρνηση να προσθέσουν τις ζοφερές προειδοποιήσεις τους. Ανοησίες! Πριν από χρόνια οι ίδιοι πολιτικοί και οικονομολόγοι εξέδωσαν αποκαλυπτικές προβλέψεις για την μοίρα μας εάν δεν εντασσόμασταν στο ευρώ".

Η Daily Mail εκτιμάται ότι είναι πιο αξιοσέβαστη αλλά είναι στην πραγματικότητα πιο τοξική. Δεν ενοχλείται να φαίνεται ξενοφοβική και μοιράζεται την ίδια εμμονή με τον Nigel Farage του UKIP για την μετανάστευση. Η Mail δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "RIP this Britain" στο μέσον της εκστρατείας, συνδέοντας την ψηφοφορία για το δημοψήφισμα και μια πρόβλεψη –άξια του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, Donald Trump- ότι "οι λευκοί Βρετανοί μπορεί να αποτελούν μειονότητα στη δεκαετία του 2060".

Η ίδια η Mail τοποθετείται η μάστιγα της κοινής λογικής για το κατεστημένο και έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της εκστρατείας, στοχεύοντας εκείνους που προειδοποιούν για τους κινδύνους του Brexit από θέσεις εξουσίας. Επομένως, έχει αποκαλέσει τον Mark Carney, διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας, ως τον "επικεφαλής της τράπεζας που δεν μπορεί να σταματήσει την κινδυνολογία", έχει κατηγορήσει την επικεφαλής του ΔΝΤ, Christine Lagarde για "υστερία του Brexit" (καθώς και για το έγκλημα ότι είναι Γαλλίδα) και απάντησε στις ανησυχίες του Simon Stevens για την παραμονή, του διευθύνοντος συμβούλου της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας, με το "επομένως, αντί να υποδαυλίζει τον φόβο, δεν θα έπρεπε να επικεντρώνεται στη δουλειά του;".

Αυτό το "ψήσιμο" των ειδικών, με τη βοήθεια και συνενοχή από κάποιους πρώην και τωρινούς υπουργούς, θα κάνει ζημιά στην εμπιστοσύνη της Βρετανίας στους δικούς της και στους διεθνείς οργανισμούς, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

Η τρίτη πτέρυγα της εκστρατείας υπέρ της εξόδου εκπροσωπείται από την Daily Telegraph, που είναι κατά του Cameron και των Συντηρητικών, και για την οποία ο αρθρογράφος και πρώην ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, Boris Johnson, είναι ένα είδος αγίου. Οι σελίδες της είναι γεμάτες με ανησυχίες ηλικιωμένων αναγνωστών για την απώλεια της βρετανικής κοινοβουλευτικής κυριαρχίας και τη νοσταλγία για την εποχή που η Βρετανία ήταν Μεγάλη στον κόσμο και δεν χρειαζόταν να λύνει τα διεθνή προβλήματα χέρι με χέρι με την Πορτογαλία και την Σλοβακία. Ο Charles Moore, πρώην αρχισυντάκτης της Telegraph και βιογράφος της Margaret Thatcher, θρηνούσε αυτή την εβδομάδα, "όλοι αναγνωρίζουν το Μπιγκ Μπεν αλλά όλο και λιγότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια, διότι έχει όλο και λιγότερη σημασία".

Τους φόβους της παγκοσμιοποίησης τους συμμερίζονται παγκοσμίως, ασφαλώς. Εδώ η συστροφή είναι ιδιαίτερα αγγλική. Εξάλλου, οι Σκωτσέζοι, οι Βορειοιρλανδοί και οι Ουαλλοί έχουν όλοι αποκτήσει διαφορετικά είδη κανόνων τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ενώ οι Άγγλοι έχουν ακόμη μόνο το κοινοβούλιο του Westminster. Αυτές οι ad hoc θεσμικές αλλαγές έχουν ανάψει μια φλόγα κάτω από το φαινόμενο του αγγλικού εθνικισμού. Παρά το όνομά του, το UKIP είναι ένα κόμμα του αγγλικού εθνικισμού –πραγματικά, ο Farage προσφάτως πρότεινε η Ημέρα του Αγίου Γεωργίου να γίνει εθνική εορτή.

Υπάρχει ένα ανησυχητικό σενάριο ότι στις 23 Ιουνίου η Αγγλία θα μπορούσε να ψηφίσει υπέρ της εξόδου αλλά τα τρία άλλα έθνη στο Ηνωμένο Βασίλειο –Βόρεια Ιρλανδία, Σκοτία και Ουαλία- θα μπορούσαν οριακά να αλλάξουν το αποτέλεσμα για την παραμονή. Όπως έχει επισημαίνει στον Guardian ο Fintan O’ Toole, η Αγγλία έχει σκοντάψει σε κάποιου είδους κανόνες χωρίς να καταλαβαίνει τι περιλαμβάνουν. Η μόνη σύγχρονη αναλογία είναι η όχι πολύ ενθαρρυντική τυχαία ανεξαρτησία της Ρωσίας όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση πριν από 25 χρόνια.

Επομένως το αγγλικό ερώτημα δεν μπορεί να αγνοηθεί τώρα. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα δοθεί περισσότερη αυτοδιοίκηση στις αγγλικές περιφέρειες. Θα ήταν επίσης σωστό να αλλάξει ένα σύστημα ψηφοφορία που εφευρέθηκε για δύο κόμματα αλλά δεν αντιπροσωπεύει όποιον ψήφισε υπέρ των Πρασίνων, των Φιλελεύθερων Δημοκρατών ή του UKIP πέρυσι. Το UKIP έχει δίκιο να είναι θυμωμένο διότι σε 120 εκλογικές περιφέρειες βγήκε δεύτερο στις γενικές εκλογές του 2015 αλλά είχε μόνο έναν εκπρόσωπο εκλεγμένο στο κοινοβούλιο.

Η εκστρατεία για το δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου έχει προκαλέσει τόσο θυμό που η Βρετανία έχει γίνει ένα διαφορετικό και πιο τρομακτικό μέρος τους δύο τελευταίους μήνες. Είναι τραγικό ότι χρειάστηκε η δολοφονία μιας υπέροχης βουλευτού της Jo Cox στις 16 Ιουνίου, για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.

Η τελευταία πρακτική πρόταση είναι ότι αυτή της Cox, η οποία κατανόησε τις ανησυχίες αλλά ήταν μια παθιασμένη φωνή υπέρ της παραμονής. Όχι πολύ καιρό πριν δολοφονηθεί, έγραψε πως ακόμη και αν η μετανάστευση από την ΕΕ είναι θετική για την χώρα, ορισμένες κοινότητες δεν το αισθάνονται. Δήλωσε πως "χρειαζόμαστε μια σαφή φόρμουλα για να διασφαλίσει ότι οι φόροι που καταβάλουν οι μετανάστες, πηγαίνουν αμέσως στις περιοχές όπου ζουν, να βεβαιωθεί ότι οι τοπικές υπηρεσίες υγείας και τα σχολεία λαμβάνουν την χρηματοδότηση που χρειάζονται όταν αλλάζει ο πληθυσμός".

Αυτή η αγγλική εξέγερση θα αυξηθεί εάν το Ηνωμένο Βασίλειο ψηφίσει υπέρ της αποχώρησης. Εάν επικρατήσουν οι πιο ήρεμες φωνές υπέρ της παραμονής, και πάλι χρειάζεται να αντιμετωπιστεί με καλές δημοκρατικές πολιτικές.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: 

http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=63861

www.capital.gr